در صنعت، وسایل متعددی وجود دارند که لرزش و ارتعاشات زیادی تولید میکنند. ازآنجاییکه این ابزار همواره در تماس با دست کاربر هستند؛ میتوانند به این عضو حیاتی( دست) و همچنین بازو، ساعد و… کاربر آسیبهای جبرانناپذیری وارد کنند. در واقع لرزش و ارتعاشات وارده به دست، عصب و کانالهای موجود در دست را تحریک میکنند و باعث آسیبرسانی به آنها میشوند. برای مثال لرزش و ارتعاشات متوالی، میتواند باعث بوجود آمدن عارضه “سفید انگشتی” شود.
اما نگران نباشید! امروزه با رعایت نکات ایمنی و پوشیدن دستکشهای ضد لرزش و ارتعاش، میتوانید از آسیب رسیدن به دستهای خود جلوگیری کنید. در ادامه به بررسی استاندارد EN 10819 میپردازیم که در زمینه دستکشهای ضد لرزش و ضد ارتعاش نظارت دارد.
استاندارد ISO EN 10819:2013 بر کاهش لرزش و ارتعاشات وارده به دست نظارت میکند. همچنین این استاندارد روشهای آزمایشی را بیان میکند که با استفاده از آنها، میتوان میزان انتقال ارتعاش(ارتعاش وارد شده به دست) را نیز اندازهگیری کرد. اکثر دستکش های ایمنی ارتعاشات کم دامنه (کمتر از 150 هرتز) را تا حدودی خنثی میکنند. اما دستکش های ایمنی که استاندارد ISO EN 10819:2013 را شامل میشوند؛ میتوانند از برخورد ارتعاشات قویتر(دامنه ارتعاشی بیشتر از 150 هرتز) به دست نیز جلوگیری کنند. اما توجه داشته باشید که این دستکشها(دستکشهایی که مجهز به استانداردISOEN10819:2013) تماماً ارتعاش و لرزش ها را از بین نمیبرند؛ بلکه بخش قابلتوجهی از آنها را خنثی میکنند.
توجه داشته باشید که این استاندارد، میزان قابلیت انتقال ارتعاش(به کمک مواد کاهشدهنده ارتعاش که در قسمت کف دست و انگشتان وجود دارد) را در باندهای فرکانسی یکسوم اکتاو با فرکانس مرکزی 25 هرتز تا 125 کیلوهرتز مشخص میکند. همچنین استاندارد ISO EN 10819:2013 تنها به کاهش ارتعاشات وارده به دست میپردازد و به سایر خطرات ایمنی و بهداشتی مرتبط با دست، توجهی نمیکند.
چه دستکشهایی را میتوان بهعنوان دستکشهای ضد لرزش و ارتعاش معرفی کرد؟
مقدار TRH باید حداقل 6 باشد(در بازه 200 الی 125 کیلوهرتز).
ضخامت لایه میرایی دستکش در قسمت کف دست، حداکثر باید 8 میلیمتر باشد. همچنین این لایه باید بهگونهای طراحی شده باشد که بتواند کل کف دست و انگشتان را پوشش دهد.